65. O przewracaniu w koniczynę

 

Dziś, Szanowni Tuzaglądacze, ci prawdziwi i ci malowani, wszelkiej proweniencji i anturażu oraz emploi, powracam do pościku nr 9 z maja 2022 r., bo się wysypał i nie można już pioseneczki odsłuchać. A ponieważ nie zamieściłem słów, czynię to teraz. Melodię łatwo sobie przypomieć, zwłaszcza tym, którzy tę pioseneczkę znają. No to jedziemy.

O ludkowie słodcy. Już myślałem, że nagranie gdzieś przepadło w wirtualnej czeluści, a ono ci jest. Wojtek, wykonawca muzyczny i wokalny, wydłubał je z najgłębszej głębi i znów można go posłuchać. https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fon.soundcloud.com%2FmDUAJTk2BYv1oJEm6%3Ffbclid%3DIwZXh0bgNhZW0CMTAAAR1GLC0lMM3UhMsRX8YWUcsVauTPq1o5cHns8DlcQNVJ2CHX4wbxnaRwkJg_aem_9uh-cI1MwtCErSny357jvw&h=AT1xvvumZMbatPCXQ8J1gTiC2rGvKCjM8P6Y0bQvYukkbcAmDHbaQtp_GL5i5AJ_ju1LL4h41QXXKwRlRHJKwowXIHec1G71g_xBDCbyCP-iJ3RPuMp3437XXApXUmwAMhluSxlqzvoHpw6LNPh-&__tn__=R]-R&c[0]=AT3wtDnUPbaQph65vytSiCqGGNMVpTKoFFj4US4hpPOFRm7BwwjmtL4jmrxYAHQ5xAWavXR4_L-8DjYj2_vhReY6Ji33UO4nQf9MTqPVLrfGJksN70u0n6pPsVlh4inM1eOjBorbOLX6Hc0Vpp9jyQDp4Q

Ach przewróć mnie

Ach, nie przewracaj mnie w koniczynę,
Tak jak przewracasz każdą dziewczynę.
O coś innego bym cię prosiła…

O coś innego by go prosiła,
Bo koniczyna jest jej niemiła.

O coś innego by go prosiła,
Bo koniczyna jest jej niemiła.

Chciałabym z tobą zawołać wraz,
Ach, przewróć, przewróć mnie jeszcze raz.
O, tam na łące lśni macierzanka…

O, tam na łące lśni macierzanka
Wypełnij rolę jej kochanka.
Wypełnij rolę jej kochanka!
A on co, a on co? A on nic…

Poczuj, jak pachnie, jak kusi mięta,
I ja już jestem jak wniebowzięta.
Przewróć mnie w miętę, chwyć mnie za uda,

Przewróć ją w miętę, chwyć ją za uda,
Bo w mięcie takie się czyni cuda.

Bo w mięcie takie się czyni cuda.
A on co, a on co? A on nic…

A potem jeszcze przewróć w rumianek,
Ja właśnie z tobą chcę stracić wianek.
W rumianku cała się zarumienię

W rumianku cała się zarumieni
Po czubek głowy. W wampa się zmieni.
Po czubek głowy. W wampa się zmieni.
A on co, a on co? A on nic…

Tuż obok grobli drży kocimiętka,
Spojrzyj, jaka ja jestem giętka.
Wyginam ciało jak plastelina,

Wygina ciało jak plastelina,
Drży od podniety niczym sprężyna.

Drży od podniety niczym sprężyna.
A on co, a on co? A on nic…

Zaś gdy ułożysz mnie w rozmarynie,
W głowie zaszumi jakby po winie.
W każdym ci będę czynie powolna.

Będzie mu w każdym czynie powolna.
Pozna, do czego ona jest zdolna.
Pozna, do czego ona jest zdolna.

A on co, a on co? A on nic…

Przewróć mnie w mniszek, będę jak mniszka,
Co zrzuca habit dla bazyliszka,
Aromat kwiatów niech mnie odurzy,

Aromat kwiatów niech ją odurzy,
By się znalazła w rajskiej podróży.
By się znalazła w rajskiej podróży.
A on co, a on co? A on nic…

Przewróć mnie w dowolne zielsko,
Abym poczuła się raz anielsko.
A ty wciąż zwlekasz i robisz minę,

A on wciąż zwleka i robi minę,
Bo woli tylko tę koniczynę.
A on wciąż zwleka i robi minę,
Bo woli tylko tę koniczynę.

PS I
Taka mi myśl po głowie bzyka,
Więc zacytuję tutaj klasyka:
„W tym największy jest ambaras,
Żeby dwoje chciało naraz”.

Taka myśl po głowie bzyka,
Zacytujemy więc klasyka:
„W tym największy jest ambaras,
Żeby dwoje chciało naraz”.

PS II
I takie myśli mi w zwoje klepią:
Niech wszyscy święci dziś garnki lepią.
W polu już dawno przekwitła lipa,

W polu już dawno przekwitła lipa,
A ją wciąż swędzi (…gwizd)
A ją wciąż swędzi, swędzi, swędzi 

Tę koniczynę trzeba przepędzić!

 

64. Przeciwlotniczy Antek

 

Tak mi się kiedyś napisało. Aż się prosi, żeby zapuścić, bo lepszej okazji nie będzie.

 

Przeciwlotniczy Antek

 

Poszedł Antek na wycieczkę,

Wziął z sobą parówki w teczkę.

Wsadził także puszkę coli,

Nagle jak coś wypierdoli.

 

Antek spojrzał z lękiem w górę,

Ujrzał coś, jak gdyby chmurę.

Coś wielkiego jak słoń jaki

Wali z nieba prosto w krzaki.

 

Patrzy Antek pełen trwogi,

Z trwogi trzęsą mu się nogi.

Przerażony w krzaki bieży,

Tam wrak Tupolewa leży.

 

Myśli Antek, idąc z pola,

Zajebistą moc ma cola.

W połączeniu z parówkami

Daje efekt wprost tsunami.

 

Wszystkie pułki z Antka woli

Wyposażyć w puszki coli,

Zaś zbrojownie z hangarami

Mus zapełnić parówkami.

 

Antek jest zadowolony,

Wszak ministrem jest obrony.

Niech wrogowie się z nim liczą,

Bo ma broń przeciwlotniczą.

 

Wrocek, 4.12.2020 r.

 

63. Alaska

 

         Zapragnąłem kiedyś, ja, prześmiewca i notoryczny jajcarz, napisać wiersz poważny, a nawet bardzo poważny, ba!, monumentalny. Gdzie może być bardziej majestatycznie, gdzie góry nieprzebyte, przyroda dzika, aura surowa i w ogóle, niż na Alasce? Tak więc moi Szanowni Tuzaglądacze tym razem odstąpmy od naszej ulubionej frywolnej tematyki i zobaczmy, jak mi poszło pisanie na poważnie. Udajmy się zatem – Wy razem ze mną – w tę niedostępną krainę, kędy dziki zwierz przemyka itd.

Alaska

 

O Alasko! Tyś niczym potężna, niezdobyta Troja,

Skaliste cię chronią brzegi jak Achilla zbroja.

Niedostępne gór szczyty zdobne w śnieżne czupryny,

Nieprzemierzone lasy, dzikiej pełne zwierzyny.

Twa zdradliwa zachłanność niejednego wchłonęła gieroja.

Alasko! Tyś groźnej, pierwotnej natury ostoja.

 

Alaska. Starzec tęsknym okiem horyzont ogarnia.

Stoi w oknie, wspomina, gdy jako dzieciarnia

Wspinał się, skakał, biegał. Miał to wszystko z bliska –

Skał załomki, szczeliny, stromych zboczy urwiska.

Dziś jeno patrzeć może ze smutkiem z daleka.

– Alasko, jak się tobą cieszyć, gdym teraz kaleka!

 

Alaska. Mówią mu: – Pójdźmy, jeszcze na to pora,

By okiełznać, pokonać cielsko tego stwora.

Jeszcze cię stać na wysiłek krom bólu, niemocy.

Po cóż tęsknić za dnia i płakać po nocy,

Jeśli możesz spełnić tłumione pragnienie.

Alaska. Ona da ci energię, siłę i natchnienie.

 

Alaska. Tak, tak, w góry! Iść już trzeba,

Zaspokoić łaknienie niby kromką chleba.

Nagle staje jak wryty, do sieni się cofa.

Mówią: – Szybciej, szybciej! Jakaś katastrofa?

Ale już starzec, chromy, z chaty się karaska

I zrzędliwie odrzecze: – Szybciej, szybciej. A laska?!

 

Wrocek’29.10.2014

 

 

62. Umówiłem się z nią na dziewiątą trzydzieści

 

    Śpiewał kiedyś Jerzy Połomski, że z dziewczynami nigdy nie wie się. Wziąwszy te słowa za przestrogę, postanowiłem być sprytniejszy od owych dziewczyn i je przechytrzyć. Dlatego umawiając się na następną randkę wziąłem poprawkę na te ich tam takie różne. Skutek rewelacyjny. No, prawie. No, dobra, niezupełnie prawie. No, już dobra, dobra, całkiem nie prawie. OK, całkiem do d….

 

Umówiłem się z nią na dziewiątą trzydzieści

 

Życie często jest niemiłych pełne niespodzianek,

Wszelako spóźnień kobiet – dam, flam i kochanek.

Wystawiając na próbę swych oddanych amantów,

Beztrosko czynią z onych najzwyklejszych frantów.

To wszystko mam na względzie ponaglany chętką,

Gdy do panienki zapałam przez rumianek miętką.

Takoż wziąłem poprawkę na makijaż niewieści,

I umówiłem się z nią na dziewiątą trzydzieści.

Nim luba machnie oko, rzuci puder na lica,

Zrobi wszystko, by wyglądać jak ta anielica,

Szminką pociągnie usta, kaskadę loków skręci,

Perfumą oszołomi, feromonem zanęci.

To wszystko musi potrwać i z tej to przyczyny

Mam dla siebie dość czasu, całe pół godziny.

Tysiąc osiemset sekund – zanim one upłyną,

Wiele mogę zdziałać, nim się spotkam z dziewczyną.

Popuszczam wodze fantazji i wymieniam w duchu:

Mogę czytać, grać w karty albo zażyć ruchu.

Mogę serial obejrzeć, wysłać maila znajomym,

Skreślić kupon lotto – wszystko w czasie znikomym.

Mogę nawet się zdrzemnąć, bo czasu tak wiele

I tę opcję wybieram, w końcu mamy niedzielę.

Drzemka rozjaśni umysł, wzmocni siły witalne,

By ich starczyło na czyny wcale nie trywialne.

Bym mógł działać z fantazją, werwą i ochotą,

By dzień cały i wieczór upłynął jak złoto.

By wreszcie mojej lubej na wszystko gotowej

Zaimponować energią bliską atomowej.

Światowo szarmancki, gdy się już spotkamy,

W garści czekoladki, śliczny bukiet dla damy.

– Dzień dobry. – Uścisk dłoni, warg muśnięcie płoche,

Zamruga powiekami, uśmiechnie się trochę.

I pójdziemy w aleje w dnia przyszłość świetlaną,

Chwil słodkich wabi wiele, wszak dopiero rano.

Potem kino, kawiarnia i spacer za ręce

A jak bozia pozwoli, to może coś więcej.

I dla pewności z poprawką na rytuał niewieści

Umówię się z nią znów na dziewiątą trzydzieści.

Wtem obraz umyka tej niebiańskiej sielanki,

Rozmywa się w powietrzu jak mydlane bańki.

Zrywam się. Pobudka! Tam czeka niewiasta!

Na cyferblat zerkam: – Kurwa, jedenasta!

 

Wrocek, 13.04.2020 r.